Ég er transvestite eða klæðskiptingur. Mér finnst orðið klæðskiptingur ekki mjög lýsandi samt og satt best að segja finnst mér þessar skilgreiningar ekkert endilega lýsa því sem ég hef upplifað allt mitt líf.
Málið er að ég hef alltaf haft mjög gaman af því að mála mig og klæða mig upp, munurinn liggur í því að áður hefði ég aldrei farið út málaður eða klæddur án þess að hafa eitthvað tilefni, geta falið mig á bak við eitthvað eins og dragkeppnir. Það var ekki fyrr en í ár sem að ég fann fyrir því að mér var hætt að vera sama um hvað fólki finnst um hvernig ég klæði mig eða hvort að ég máli mig.
Ég gerði mér líka grein fyrir því í ár að allir þessir staðlar sem eiga að ná yfir karlmenn í samfélaginu eiga ekkert endilega alltaf við mig og að ég þurfi í raun ekkert að fylga þeim frekar en ég vill. En efinn er oft mikill og erfitt að hrista hann af sér, það er miklu auðveldara að reyna að fylgja bara öðrum en að eiga í hættu að vera dæmdur
Oft áður en ég fer út er ég mjög efins, ég hugsa um fólkið sem ég er að fara að hitta og hvernig það hugsi „Hvaða lyfjaði einstaklingur er þetta? Af hverju er hann í þessum fötum?“
Svo er ég næstum því hættur við að fara svona út, það væri miklu þægilegra fyrir alla. En ég enda alltaf með því að fara út nákvæmlega eins og ég vil líta út. Þetta hefur styrkt mig svo mikið sem manneskju að ég get ekki einu sinni byrjað að lýsa því. Að þurfa að bakka sjálfan sig upp 100% er bæði það erfiðasta en líka það besta sem ég hef gert á ævi minni. Í kjölfarið er ég orðin sterkari og hamingjusamari manneskja en ég hef nokkurntíman verið.
Við eigum að sækja þennan rétt, að vera eins og við viljum. Eftir að ég byrjaði að fara út klæddur og málaður hef ég fengið fjölda pósta frá karlmönnum sem finnst þetta flott og vilja gera nákvæmlega sama hlut, eða að þeir eru að gera það nú þegar, bara í laumi. Ég segi haldið áfram að gera það, takið mark á þessari löngun og leyfið henni að njóta sín.
Ég held að hræðslan sé oft bundin við að það að klæða sig upp og mála sig sé í raun kynferðislegur hlutur. Kveikjan að því að ég vildi mála mig og klæða mig upp var engan veginn kynferðisleg. En þetta varpar líka ljósi á aðra skekkju í samfélaginu sem er sú að konur eru oft meðvitað/ómeðvitað álitnar kynverur frekar en að þeim sé tekið bara eins og þær eru, áhugaverðar manneskjur í flottum fötum og með flotta málningu.
Önnur skekkja sem ég hef tekið eftir er sú að karlmönnum er eiginlega ekki kennt að það er allt í lagi að hrósa hvor öðrum fyrir klæðaval og útlit. En svo að ég komi aftur að skilgreiningum þá er það sem ég er að berjast fyrir eiginlega einmitt það að þurfa ekki að segja ykkur að ég sé transvestite eða hvaða skilgreiningu sem ætti að ná að ramma mig inn.
Ég er bara manneskja sem að fílar stundum hluti sem eru bundnir við kvenkyn, stundum hluti sem eru bundnir við karlkyn. Það að þessir hlutir séu bundnir við annað hvort kynið kemur mér ekkert við og ætti ekki að hafa áhrif á það hvort að ég leyfi mér að gera þá eða ekki. Mér finnst að manneskja af gagnstæðu kyni ætti að hafa rétt á því að gera nákvæmlega það sama.
Síðast en ekki síst vil ég þakka fjölskyldu og vinum fyrir að vera opin og skilningsrík fyrir þessu. Ég hef bara fengið endalaust jákvæða strauma frá öllum í kringum mig og það er ótrúlega fallegt og sýnir mér bara hversu gott fólk ég á í kringum mig og á hversu góðri leið við erum sem samfélag.
Það tók mig 28 ár að læra að taka mark á sjálfum mér en ég er allavegana loksins byrjaður og ég þakka fyrir það á hverjum degi.
ást
D
